Nazwa rasy przywołuje na myśl polowania na niedźwiedzie. I rzeczywiście, karelski pies na niedźwiedzie wyhodowany został w latach 30. XX wieku z myślą o polowaniach na grubą zwierzynę. Dziś również używany jest jako pies myśliwski. Jest zapalonym łowcą, bardzo niezależnym i aktywnym. Nie jest to pies dla domatorów i mieszczuchów, potrzebuje bowiem długich spacerów i przestrzeni. Koniecznie powinien zamieszkać w domu z dużą działką i to najlepiej blisko lasu. Karelski pies na niedźwiedzieKlasyfikacjaGrupa 5 Szpice i psy ras pierwotnychSekcja 2 Nordyckie psy próbom pracy wyłącznie w krajach skandynawskich (Szwecja, Norwegia, Finlandia).Inne nazwy: Karelian Bear Dog, Karjalankarhukoira, BjörnhundHistoria rasyDuże szpice, podobne do karelskiego psa na niedźwiedzie, od dawna występowały w Finlandii i były tam wykorzystywane do polowań na grubą zwierzynę, między innymi na niedźwiedzie. W roku 1920 w Finlandii powstała pierwsza hodowla tej rasy, a w 1936 psy te zostały po raz pierwszy pokazane na wystawie w Helsinkach. W czasie II wojny światowej populacja ich zmalała do około 40 sztuk, ale wysiłki kynologów pozwoliły odbudować liczebność Związek Łowiecki otrzymał w 1961 roku od fińskich myśliwych parę: psa Metsämichen Halli i sukę Tupu, które zapoczątkowały epiesy na niedźwiedzieCharakterystyka rasyTen czarny, średniej wielkości, silnie zbudowany pies budzi respekt i szacunek. Jest stworzony do polowań i bardzo lubi aktywny sposób spędzania czasu. Karelski pies na niedźwiedzie był dawniej wykorzystywany do polowań na niedźwiedzie, a także na inne duże zwierzęta, takie jak jelenie, żbiki i wilki. Współcześnie w Skandynawii poluje się z nim głównie na łosie a w Polsce jest wykorzystywany w polowaniach na dziki. Jest niezbyt uległy, ale dobrze ułożony słucha swojego właściciela. Jest też bardzo wytrwały, odważny i wrażliwy. Nie nadaje się dla niedoświadczonego pies na niedźwiedzie jest bardzo pewny siebie i wykazuje dużą potrzebę dominacji. Wymaga odpowiedniego szkolenia i konsekwentnego traktowania. Kocha polowania. Woli jednak towarzystwo własne i swojego pana niż innych psów, dlatego w czasie polowań działa sam. Odwaga i siła pozwala mu walczyć nawet ze zwierzętami sporo większymi od niego samego. W stosunku do innych psów często jest agresywny. W odniesieniu do obcych osób, jest nieufny, ale nie bywa agresywny. Swojej rodzinie jest wierny i oddany, a wobec dzieci miły, choć nie przepada za nadmiarem dziecięcych pies na niedźwiedzie ma trudny charakter, więc żeby go dobrze wychować potrzebne jest doświadczenie. Wymaga zdecydowanego przewodnika, który nie pozwoli psu na przejęcie funkcji samca alfa w pies na niedźwiedzieZachowanieKarelski pies na niedźwiedzie lubi swobodę i ma zadatki na kłusownika. Na polowaniu działa samodzielnie, wytrwale i spokojnie. Na ptactwo poluje posługując się ”górnym wiatrem” (górny wiatr oznacza węszenie z wysoko podniesioną głową). Polując z kolei na dziki idzie tropem, osacza i szczeka na zwierzę. Jest ostrożny i nie atakuje od strony ten jest pewny siebie, ale raczej nie jest dobrym psem stróżującym i obronnym. Nie lubi samotności i bezczynności. Lubi ruch na świeżym powietrzu w towarzystwie swojego pana. Nie nadaje się do życia w mieście, gdzie nie ma możliwości wybiegania pies na niedźwiedzieWielkośćKarelski pies na niedźwiedzie to pies średniej wielkości, mocno zbudowany i umięśniony. Dorosłe psy mierzą w kłębie ok. 57 cm. Suki są nieco mniejsze i mierzą średnio 52 cm. Odchylenia wysokości mieszczą się w granicach kilku centymetrów. Psy ważą średnio 25-28 kg, suki są lżejsze i ważą 17-20 kg. UmaszczeniePies ma czarną maść z brązowawym połyskiem i wyraźne białe znaczenia na piersi, łapach, szyi, brzuchu, głowie i końcu ogona. Dopuszcza się też umaszczenie czarne matowe lub z odcieniem okrywowe ma twarde, proste, średniej długości, a na grzbiecie, szyi i pośladkach dłuższe. Pod nimi znajduje się miękki i gęsty pies na niedźwiedzieOdżywianieTen silnie zbudowany pies swoimi potężnymi szczękami skruszy wszystko, co tylko uważa za pokarm. Nie należy mu jednak podawać kości. Je surowe mięso, którego dziennie potrzebuje około 300 gramów. Oprócz tego powinien dostać jeszcze około 150 gramów gotowanych warzyw i tyle samo gotowanego ryżu lub makaronu. Do posiłku warto dodać łyżkę stołową drożdży i podobną ilość oleju słonecznikowego lub kukurydzianego. Dodatkowo, jego posiłek należy wzbogacić określoną przez lekarza weterynarii porcją witamin i minerałów, co sprawi, że sierść psa będzie lśniąca. Można podawać także gotową karmę, która w czasie polowań lub gdy pies mieszka na dworze, musi być wysokoenergetyczna i przeznaczona dla psów pies na niedźwiedziePielęgnacjaPielęgnacja nie jest trudna. Wystarczy szczotkowanie włosa średnio raz na dwa tygodnie. Należy również regularnie przeglądać całe ciało psa ze względu na możliwe kleszcze. Co pewien czas trzeba przeczyścić psu uszy. Karelski pies na niedźwiedzie z natury nie lubi zabiegów pielęgnacyjnych i koniecznie trzeba go do niech przyzwyczajać od samego zdrowotnaKarelskie psy na niedźwiedzie mają bardzo dobre zdrowie, czasami zdarzają się jednak zachorowania na dysplazję stawów biodrowych. Należy uważać również na bójki z innymi psami, gdyż wtedy skaleczenia mogą wymagać nawet interwencji pies na niedźwiedzieSzczegółowe dane / wymiary Karelski pies na niedźwiedzieWysokość w kłębie:pies: 54 – 60 cm w kłębiesuka: 49 – 55 cmWaga:psy: 25-30 kgsuki: 17-20 kgDługość życia: 11-13 latPochodzenie: FinlandiaUmaszczenie: czarne z brązowawym połyskiem i wyraźne białe znaczenia na piersi, łapach, szyi, brzuchu, głowie i końcu ogona. Może być też czarne matowe lub z brązowym nieustępliwy, ostrożny, lojalny, niezależny, odważny, terytorialnyKarelski pies na niedźwiedzieCiekawostkiW latach 60. XX wieku, z powodu braku w Polsce drugiego reproduktora tej rasy, użyto w hodowli psa o imieniu Bajkał rasy łajka rosyjsko-europejska, sprowadzonego z Petersburga. Pokrewieństwo obu ras jest bowiem bardzo pies na niedźwiedzie został wyhodowany do polowania na duże zwierzęta, w tym niedźwiedzie, które wskazuje tej rasy mają wspaniałą orientację rasy pochodzi od krainy leżącej w Rosji, w pobliżu fińskiej granicy, myśliwi opowiadają, że dawniej w czasie polowań, gdy odkryto zimą gawrę śpiącego niedźwiedzia, spuszczano ze smyczy psy, które oszczekiwały go i wyganiały prosto pod lufy pies na niedźwiedziePolecamyNajmądrzejsze rasy psów – TOP 100Inteligencja psówAgresywne rasy psówNajstarsze psy – Top 10Najdłużej żyjące rasy psów – TOP 10Pies domowyRasy psów – opisy i charakterystykaPsowateRasy kotów – opisy i charakterystykaZwierzęta domowe

Rhodesian ridgeback to żywy, wesoły i bardzo odważny pies, przywiązany do swojego pana i przyjazny wobec dzieci. To jedna z najstarszych psich ras. Pochodzący z Afryki rhodesian był wykorzystywany do tropienia zwierzyny, w tym lwów - jego zadaniem było sygnalizowanie obecności ofiary i jej naprowadzanie w pobliże myśliwych. Najważniejsze informacje o Rhodesian ridgeback Pochodzenie i historia Początki rasy są tajemnicze. Możliwe, że rhodesian jest potomkiem psów z Przylądka Dobrej Nadziei skrzyżowanych z psami prymitywnych plemion i innymi psami myśliwskimi hodowanymi przez Hotentotów (lud zamieszkujący południową i południowo-zachodnią Afrykę, obecnie jest ludem ginącym). Na świecie istnieją tylko dwa miejsca, w których żyją psy z typową dla rhodesiana pręgą na grzbiecie. Jest to Afryka Południowa i Tajlandia. Prawdopodobnie rhodesian przybył z tych dwóch miejsc wraz z niewolnikami. Według legendy pręga psa miała być śladem po łapie lwa. FCI oficjalnie uznało rasę w 1955 roku. Klasyfikacja FCI Grupa FCI Grupa 6 - Psy gończe i rasy pokrewne Sekcja Sekcja 3 : rasy pokrewne Wygląd Wysokość w kłębie Rhodesian ridgeback Suka : pomiędzy 61 i 66 cm Pies : pomiędzy 63 i 69 cm Waga Suka : pomiędzy 32 i 36 kg Pies : pomiędzy 32 i 36 kg Maść Kolor od jasnopszenicznego do czerwonopłowego. Dopuszczalne są niewielkie białe znaczenia na podpiersiu i palcach. Nadmiar białych znaczeń lub czarna sierść są niedopuszczalne. Rodzaj szaty Rhodesian ma krotką, lecz gęstą, gładką i błyszczącą sierść. Nie powinna być wełnista ani jedwabista. Zwany jest czasem "psem z pręgą na grzbiecie". Tę chakaterystyczną pręgę tworzy sierść, która na grzbiecie rośnie w przeciwnym kierunku. Kolor oczu Kolor oczu harmonizuje z umaszczeniem. Brązowe Opis Rhodesian ridgeback, to silny, szybki i umięśniony pies o harmonijnej sylwetce. Głowa psa jest długa, czaszka płaska, szeroka między uszami. Kiedy zwierzę jest spokojne, na głowie nie widać zmarszczek. Kufa jest długa, głęboka i mocna, stop dość dobrze zaznaczony. Oczy okrągłe i błyszczące. Uszy osadzone dość wysoko, średniej wielkości, przylegające do głowy. Kończyny są silne, mocno zbudowane i proste. Ogon lekko zagięty ku górze, ale nigdy nie zakręcony. Ciekawostki Rasa ta jest mało znana w Europie, w związku z czym ciężko znaleźć szczeniaka, a terminy oczekiwania bywają bardzo długie. Jeśli więc marzymy o psie tej rasy, musimy uzbroić się w cierpliwość i upewnić się, że to właściwa decyzja. Rhodesian ridgeback - charakter Czuły Rodezjan afrykański, jak bywa czasem nazywany, w domu zachowuje się dość łagodnie i spokojnie, ma zrównoważone usposobienie. Potrzebuje okazywania uczuć, chociaż potrafi też zachować dystans. Lubi zabawę Pies ten lubi się bawić, zwłaszcza z dziećmi. Jednak tak jak w przypadku wszystkich psów, nie zaleca się pozostawiania go bez nadzoru. Spokojny Mimo swego dynamicznego temperamentu rhodesian lubi chwile spędzone w domu, w ciepłym i wygodnym kącie lub fotelu. Inteligentny Rhodesian ridgeback to wyjątkowo wszechstronny pies, co świadczy o wielkiej inteligencji i umiejętności adaptacji. Świetnie sprawdzi się jako pies myśliwski, pies do towarzystwa lub stróżujący. Łowca Dawną funkcją tej rasy były polowania na lwy. Psy te wykazywały się ogromną odwagą i determinacją podczas naprowadzania zwierzyny. Strachliwy/nieufny wobec obcych Rhodesian nigdy nie jest agresywny ani bojaźliwy, natomiast wobec obcych zachowuje sporą rezerwę. Potrzebuje czasu, by nabrać zaufania i zaakceptować nieznajomego. Niezależny Rhodesian jest indywidualistą i bywa uparty, ale wykazuje też ogromną wrażliwość i wyczuwa wszystkie nastroje swoich bliskich. Jego zachowanie może więc mocno się zmieniać w zależności od ogólnej atmosfery. Ogólnie rzecz biorąc, nie można go uznać za niezależnego, bo bardzo polega na swoim panu. Zachowanie Znoszenie samotności Lekka doza samodzielności sprawia, że pies ten dość dobrze znosi nieobecność właścicieli, zwłaszcza jeśli go do niej przyzwyczaimy, natomiast nie toleruje wykluczenia z rodziny. Jest na tyle wytrzymały fizycznie, że mógłby nocować na zewnątrz, ale nie zniesie funkcji stróża spędzającego cały czas w ogrodzie. Posłuszny / łatwo się uczy Szkolenie rhodesiana nie jest proste, ponieważ jego wielka inteligencja stanowi zarówno zaletę, jak i wadę. Nic mu nie umknie, zauważy najmniejszą słabość czy niekonsekwencję właściciela i wykorzysta ją przeciw niemu. Ponadto pies ten późno dojrzewa (w wieku około 2 lat), w związku z tym konieczna jest regularność, cierpliwość i rygor. By uzyskać zadowalające wyniki, szkolenie należy zacząć wcześnie i kontynuować całe życie. Szczekliwy Rhodesian jest świetnym stróżem, ale nie szczeka bez powodu. Natomiast gdy uzna to za konieczne, potrafi odstraszyć intruza. Skłonność do ucieczek Jest to pies myśliwski, więc jeśli nie zabezpieczymy odpowiednio terenu, szybko złapie ciekawy trop i ruszy w drogę. Skłonność do niszczenia Pies może źle znosić zbyt długą samotność, bez względu na to, czy w domu, czy w ogrodzie. Jeśli rhodesian będzie się nudził, szybko znajdzie sobie zajęcie, które niekoniecznie spodoba się jego właścicielom. Łakomczuch Pies ten nigdy nie odmówi posiłku, ale nie wolno go przekarmiać. Koniecznie trzeba też zadbać o zaspokojenie jego potrzeb odżywczych zapewniając mu wysokiej jakości karmę. Pies stróżujący Rhodesian jest przywiązany do swoich bliskich, dba o nich – stale zachowuje czujność i obroni ich w razie potrzeby. Nie okazuje agresji bez potrzeby, ale sama jego obecność niejednego może odstraszyć. Skoro potrafi poradzić sobie z lwem, nie ulegnie pierwszemu lepszemu intruzowi. Pierwszy pies Rhodesian potrzebuje doświadczonego właściciela, który będzie umiał postawić mu odpowiednie granice, dzięki którym pies stanie się wspaniałym, zrównoważonym kompanem. Nie wiesz, którą rasę psa wybrać? Pomożemy Ci znaleźć rasę odpowiadającą Twoim oczekiwaniom i trybowi życia. Tryb życia Rhodesian ridgeback w mieszkaniu Pies ten poradzi sobie w przytulnym mieszkaniu, ale zdecydowanie preferuje wiejskie środowisko i dom z ogrodem. Jeśli mieszka na wsi, nie powinien na stałe pozostawać na zewnątrz, do rozwoju potrzebuje komfortowego domu i kontaktu z bliskimi. Potrzebuje ruchu i ćwiczeń Ten wysportowany pies myśliwski, który świetnie sprawdza się również jako pies do towarzystwa i stróżujący, potrzebuje licznych bodźców, które zapewnią mu odpowiedni rozwój. Zwykłe wyjścia w celu załatwienia potrzeb z pewnością mu nie wystarczą. Do zachowania fizycznej i psychicznej równowagi potrzebuje kilku spacerów dziennie. Uważajmy jednak na jego stawy. Tak jak wiele dużych psów, nie powinien wykonywać zbyt intensywnych ćwiczeń. Podróże/łatwość przewożenia Przewożenie tak dużego psa jest kłopotliwe, zwłaszcza jeśli nie posiada on odpowiednich podstaw poprawnego zachowania. Współżycie z innymi Rhodesian ridgeback i koty Mimo że rhodesian nie poluje na drobną zwierzynę, może pomylić psa z ewentualną ofiarą. Jeśli chcemy, by pies zaakceptował kota w domu, musi się z nim wychowywać od małego. Rhodesian ridgeback i psy Podczas polowań rhodesian bez problemu akceptuje obecność innych psów pomagających mu w wykonaniu zadania. Natomiast w innych sytuacjach niezbyt dobrze dogaduje się ze współbraćmi. Konieczna jest socjalizacja od pierwszych miesięcy życia szczeniaka. Rhodesian ridgeback i dzieci Pies ten lubi bawić się z dziećmi, stale ich też pilnuje. Rhodesian ridgeback i osoby starsze Duże zapotrzebowanie na ruch rhodesiana nie idzie w parze z siedzącym trybem życia. Pies ten potrzebuje wysportowanego właściciela, który zaspokoi jego liczne potrzeby fizyczne, umysłowe i węchowe. Rhodesian ridgeback - cena Cena rhodesiana zależy od jego pochodzenia, wieku i płci. Średnio wynosi 4000 zł za psa z hodowli zarejestrowanej w FCI. Cena za najlepsze osobniki może sięgać nawet 6000 zł. Pielęgnacja Krótka i gładka sierść psa nie wymaga szczególnej pielęgnacji. Regularne szczotkowanie (co najmniej raz w tygodniu) wystarczy, by zadbać o wygląd i zdrowie. Pies jest wytrzymały i dość dobrze znosi złą pogodę, ale nie lubi być mokry, po powrocie ze spacerów podczas deszczu należy więc go wysuszyć. Linienie Rhodesian ridgeback traci bardzo niewiele sierści, co ułatwia jego codzienną pielęgnację. Żywienie To typ sportowca, który potrzebuje odpowiedniego pożywienia, by zachować równowagę fizyczną. W codziennej diecie niezbędne jest białko, tłuszcze, węglowodany, sole mineralne i kwas foliowy. Aby odpowiednio zaspokoić potrzeby psa, dobrze jest wybrać suchą karmę wysokiej jakości lub zwrócić się do weterynarza o pomoc w opracowaniu domowych posiłków. Dorosły pies powinien otrzymywać 2 posiłki dziennie (szczeniak 3) – lżejszy rano i bardziej obfity wieczorem, co zmniejszy ryzyko skrętu żołądka. Zdrowie Długość życia Długość życia rhodesiana to około 11 lat. Odporność/wytrzymałość To bardzo wytrzymały pies, który nie ma specjalnych problemów ze zdrowiem. Odporność na upały Rhodesian z ogromnym zapałem wykonuje powierzone mu zadania i bez problemu znosi wszystkie warunki klimatyczne. Odporność na zimno Pies ten może żyć na zewnątrz, ponieważ nie straszna mu zła pogoda. Skłonność do tycia Nadwaga jest absolutnie niewskazana dla tego psa o sportowej sylwetce. Konieczne jest zapewnienie mu zdrowej diety i zaspokojenie codziennego zapotrzebowania na ruch. Częste choroby rak, dysplazja stawu biodrowego, zatoka skórzasta (wrodzona choroba skóry), wrodzona miotonia (zaburzenie mięśni), niedoczynność tarczycy.

Walki najdzikszych psów były organizowane przez ludzi dla rozrywki już od co najmniej czasów rzymskich. Te barbarzyńskie praktyki są obecnie zakazane, jednak niektóre rasy bojowe jak buldogi i bullteriery przetrwały do czasów współczesnych ale w toku hodowli pomniejsza się ich agresję. Dziś ludzie wolą by psy współzawodniczyły na torze wyścigowym. W świecie sportu szacunek zyskują husky i inne psy w typie szpica dzięki swej sile wytrwałości i wspaniałej współpracy w drużynie. Syberyjskie husky są niepodważalnymi mistrzami wyścigów psich zaprzęgów od czasu, gdy na początku XX wieku wzięły udział i wygrały alaskański wyścig Sweepstake Race. Badacze polarni cenią zaś ich spokojne usposobienie i wytrzymałość w trudnych warunkach. W Wielkiej Brytanii hoduje się charty angielskie – greyhoundy prawie wyłącznie z powodu ich szybkości. Rasa ta od tysięcy lat ceniona była jako bystronodzy myśliwi, to też pozostała stosunkowo czysta. Dzięki smukłej sylwetce i bardzo silnym mięśniom greyhoundy mogą osiągać prędkości do 70 km/godz. Dla utrzymania mistrzowskiej kondycji potrzebują jednak starannej diety i systematycznych ćwiczeń. Wyścigi charcie wprowadzono pod koniec XIX wieku, jako sport bardziej humanitarny niż pogoń za żywym zającem. W niektórych częściach świata psy nadal pomagają w polowaniu dla zdobycia pożywienia. W miarę jak uzależnienie człowieka od mięsa dzikich zwierząt maleje a wiele tych zwierząt zostaje całkowicie wytrzebionych, psy hodowane specjalnie do polowań także stają się rzadsze. To też gdyby nie zapaleni hodowcy oraz osoby gotowe trzymać dla towarzystwa charty irlandzkie (zwane wilczarzami) świetnie szczujące wilki lub też bleu de Gascogne nie wiadomo co stałoby się z tymi odmianami psów. Nie mniej jednak, polowania jako „sport” są nadal popularne. Przykładem mogą być afrykańskie łowy na grubą zwierzynę ze sforą rhodesian ridgeback (psów gończych do osaczania lwów). Rhodesian ridgeback pochodzi z afryki południowej. Rasa ta słynie z odwagi z jaką poluje na grubą zwierzynę. Psy zabiera się w miejsce gdzie można spodziewać się zwierzyny, aby nagoniły przerażoną zdobycz ku czekającym strzelbom. Powiada się, że jeśli ten pies napotka lwa, to dzielnie podejmie walkę i spróbuje zatrzymać go do czasu, aż nadbiegną myśliwi zaś sfora ridgebacków potrafi niezmordowanie ścigać zdobycz przez długi czas. Mimo opinii śmiałego i zaciętego myśliwego, pies tej rasy także może prowadzić szczęśliwe życie jako duży ale aktywny pies rodzinny. W Japonii natomiast, z pomocą akita inu odbywa się tropienie jeleni i dzików. W czasach, gdy licznie jeszcze występowały czarne niedźwiedzie, te spokojne i atrakcyjne psy miały odwagę je tropić. Niestety przez wiele lat akita inu był także wykorzystywany jako zawodnik w publicznych walkach psów, co doprowadziło niemal do jego wyginięcia. Dziś liczebność tej rasy znów wzrasta. To silne i uczuciowe zwierzę zyskuje coraz większą popularność jako pies domowy, policyjny oraz obronny. W ciągu wieków ludzie wyhodowali wiele ras psów przeznaczonych do tropienia mniejszych zwierząt oraz drapieżników. i szkodników. Polowania na lisy, zające i jelenie tradycyjnie odbywają się z towarzyszeniem sfory psów gończych, beagli harrierów (po prawej), których energia i zapał niezależnie od pogody stały się legendarne. Niezmordowanymi mistrzami w tropieniu szczurów, królików i innej drobnej zwierzyny są teriery (po lewej – niemiecki terier myśliwski), a większe rasy terierów świetnie polują również na lisy. Do polowań na ptaki lądowe i wodne a także na drobną zwierzynę szkoli się pointery, setery i retrievery. Każda z tych ras ma szczególny talent. Dobrze wyszkolony pies myśliwski, musi odznaczać się wytrwałością i inicjatywą by móc przez dłuższy czas płoszyć i aportować dziką zwierzynę z wody lub zagajników a przy tym tym być całkowicie posłuszny i zdobycz przynosić nienaruszoną. Pointery źródło: Mają bardzo czuły węch i potrafią wytropić zwierzynę nawet w najgęstszych krzakach a gdy ją odnajdą przybierają pełną gracji pozę wskazując (ang. to point) miejsce głową lub łapą, dopóki nie otrzymają rozkazu jej wypłoszenia. Setery Autor: Luis Miguel Bugallo Sánchez (Lmbuga Commons)(Lmbuga Galipedia)Publicada por/Publish by: Luis Miguel Bugallo Sánchez [GFDL ( lub ( źródło: Wikimedia Commons Posiadają podobne umiejętności – po wytropieniu ptactwa zamierają w stójce. Retrievery Autor: Scott Beckner (Flickr) [CC BY ( Wikimedia Commons Mają mocne szczęki, dzięki czemu mogą nosić ciężką nasiąkniętą wodą zdobycz, którą chwytają tak delikatnie, że nie uszkadzają jej.

Zrobiłeś już nasz quiz z wiedzy o rasach psów? Jeśli nie, najpierw przejdź do zabawy, a dopiero potem zobacz rozwiązanie quizu. Zrób najpierw… QUIZ O RASACH PSÓW 1. Pies, który nie szczeka, to basenji. Psy te znane są z tego, że jodłują. Nie można więc określić ich jako milczące, ponieważ wydają mnóstwo różnorakich dźwięków, ale jednak prawdziwego szczekania od nich nie usłyszymy. W dodatku o basenji mówi się, że to „kocie” psy – tak bardzo dbają o swoją higienę i regularnie się wylizują. Przeczytaj więcej o tej rasie – KLIK! 2. Fioletowy język ma chow-chow. Drugą rasą, której charakterystycznym elementem również jest fioletowy język, jest shar pei. Ciekawe, że obydwie rasy pochodzą z Chin. Wśród zwierząt fioletowym językiem mogą się jeszcze pochwalić niedźwiedzie polarne, żyrafy i niektóre rasy bydła. Przeczytaj więcej o tej rasie – KLIK! 3. Szczeniaki rasy irish soft coated wheaten terrier rodzą się czarne, a zmieniają się w pszeniczne. To prawdopodobnie najtrudniejsze pytanie w całym quizie, ale tylko dlatego, że rasa irish coated wheaten terrier jest mało znana w Polsce. Dosłowne tłumaczenie nazwy tej irlandzkiej rasy brzmi: irlandzki miękkowłosy terier pszeniczny. Przeczytaj więcej o tej rasie – KLIK! 4. Istnieje 9 wariantów jamników. Tak wiele wariantów do domena popularnych jamników. Istnieje bowiem jamnik krótkowłosy (najbardziej znany), jamnik szorstkowłosy (ponoć najtrudniejszy w wychowaniu) i jamnik długowłosy (dzięki domieszce spaniela ma łagodniejszy charakter niż pozostałe jamniki). Każdy z nich może być króliczy, miniaturowy lub standardowy. Przeczytaj więcej o tej rasie – KLIK! 5. Pies służący do polowania na lwy to rodejzan. Psy przypominające z wyglądu rhodesian ridgebacka widnieją na malowidłach pochodzących z 3000 r. Elementem, po którym je rozpoznano, jest charakterystyczna pręga na grzbiecie (tzw. ridge – stąd nazwa rasy). Owa pręga to pas sierści na grzbiecie – sierść rośnie tam w kierunku przeciwnym niż na reszcie ciała. Inną rasą z tym elementem jest thai ridgeback. Przeczytaj więcej o tej rasie – KLIK! 6. Najmniejsze na świecie są psy rasy chihuahua. Gdy gdzieś na świecie organizowane są konkursy na najmniejszego psa, jest prawie pewne, że wygra je piesek rasy chihuahua. Zwierzaki te są nazywane nawet „kieszonkowymi”, choć nie do końca jest to sprawiedliwe określenie. Choć faktycznie małe, mają wymagania podobne jak inne psy – lubią ruch, spacery i zabawy z innymi psami. Przeczytaj więcej o tej rasie – KLIK! 7. Za lek na reumatyzm uważano chińskie grzywacze. Te niewielkie, prawie łyse, pochodzące z Chin psy były w przeszłości albo uwielbiane, albo… jedzone. Przytulanie się do ich ciepłego ciałka faktycznie mogło przynosić ulgę w bólu, stąd przeświadczenie, że leczą reumatyzm. Dziś są psami do towarzystwa. Przeczytaj więcej o tej rasie – KLIK! 8. Myśliwy i pastor stworzył psa polującego na lisy – jack russell terriera. Twórcą jack russell terriera jest pastor Iddesleigh John Russell (przez przyjaciół nazywany Jackiem). Wymarzył on sobie psa, który zmieści się w lisiej norze, więc będzie dość niski, a przy tym będzie na tyle dobrym biegaczem, że nadąży za jeźdźcem. Stąd niełatwy charakter JRT – to psy wytrzymałe, bardzo energiczne, a przy tym łatwo się pobudzające, z instynktem myśliwskim, wymagające dużo ruchu i zajęcia. Przeczytaj więcej o tej rasie – KLIK! 9. Królowa Elżbieta II uwielbia psy rasy welsh corgi pembroke. Te bystre i wesołe psy są ulubieńcami królowej Elżbiety. Pojętne, kochają cały świat, choć są dosyć szczekliwe, mogą być świetnymi przyjaciółmi dzieci. Słowo „corgi” powstało prawdopodobnie z połączenia „cor” (karzeł) i „gi” (pies), co oznacza małego psa. Przeczytaj więcej o tej rasie – KLIK! 10. Rasa stworzona przez pewnego niemieckiego poborcę podatkowego to doberman. Poborca podatkowy, który mieszkał i pracował w Turyngii, nazywał się Fryderyk Ludwik Dobermann. Stąd, jak łatwo się domyślić, nazwa rasy. Do obowiązków pana Dobermanna należało ściąganie długów, co nie zawsze było bezpiecznym zadaniem. Pies, którego stworzył z obawy o swoje zdrowie i życie, był duży, silny i pełnił funkcję obrońcy. Taki właśnie jest doberman. Przeczytaj więcej o tej rasie – KLIK! Jak wam poszło? Dajcie znać w komentarzach!

Wrażliwy, niezależny i kochający tropienie pies myśliwski – jaki jeszcze jest bloodhound? Skąd się wzięła jego nazwa i dlaczego nazywany jest psem św. Huberta? Bloodhound to pies o charakterystycznej budowie i ciekawym charakterze. Przeczytaj, dla kogo ten pies sprawdzi się jako codzienny towarzysz i o czym pamiętać decydując się na wybór szczeniaka bloodhounda. Bloodhound pies – historia rasy Nie każdy o tym wie, ale bloodhound to pies o imponującej historii. Przodkowie bloodhoundów – gończe psy o zwisających uszach – były już w czasach prehistorycznych hodowane przez Celtów. W średniowieczu te same psy były hodowane w klasztorze św. Huberta – stąd czasem psy te nazywane są psem św. Huberta. Dzięki mnichom, psy tej rasy trafiały nawet na dwóch królewski we Francji. Niestety w czasie rewolucji francuskiej psy tej rasy prawie całkowicie wyginęły, za to rasa pojawiła się licznie na Wyspach Brytyjskich, gdzie nazwano ją „blue blooded hounds” – psy błękitnej krwi – w skrócie bloodhound. W Polsce ras ta pojawiła się wraz z dworem królowej Jadwigi, a król Zygmunt August, miał dwa ukochane bloodhoundy - Sybillę i Gryfa. Bloodhoundy były psami do towarzystwa podczas polowań – ulubionej rozrywki dworu. Były używane do tropienia wilków, dużych kotów i jeleni lub do rannej dziczyzny. Dzięki temu z jednej strony są to psy dostojne, arystokratyczne i wrażliwe – z drugiej nieustępliwe i bardzo silne. Bloodhound – sylwetka Psy tej rasy wyróżniają się silną, muskularną budową. Waga dorosłego bloodhounda to 46-54 kg, a suki 40-48 kg. Psy dorastają do ok. 64-68 cm, suki do 58-62 cm. Szata krótka, gęsta, twarda i odporna na złe warunki atmosferyczne. Włos na głowie i uszach delikatny w dotyku, na ogonie dłuższy i sztywniejszy. Bloodhound występuje w kilku odmianach barwnych – sierść może być czarna podpalana, wątrobiana podpalana, czerwona. Niewielkie białe znaczenia są dopuszczalne, ale niepożądane. Szczególnie charakterystyczna w wyglądzie jest pomarszczona głowa, opadające powieki i duże, zwisające uszy. Bloodhound – charakter i zachowanie Bloodhound jest jednym z najlepszych psów tropiących. Kiedy złapie trop „głuchnie” i staje się nieodwołalny – jeżeli jest luzem, jeżeli zaś jest na smyczy, to trzeba sporo siły, aby go utrzymać przed pościgiem. Pasję do myślistwa zdecydowanie ma we krwi. We krwi ma także dużo samodzielności i niezależności, dlatego już od pierwszych miesięcy należy go starannie socjalizować i wychowywać, w przeciwnym razie może być psem bardzo niesfornym, co w połączeniu z ogromną inteligencją może przysporzyć właścicielowi sporo problemów. Historie o otwieraniu przez psy tej rasy drzwi, szafek i pokonywaniu ogrodzeń może są czasem przesadzone, ale zdecydowanie jest w nich ziarno tym wszystkim bloodhound jest psem niezwykle wrażliwym! Wymaga delikatnego traktowania, a szkolenie tylko wtedy zda egzamin, jeżeli będzie łagodne i konsekwentne. Bloodhoundy nade wszystko kochają swoją rodzinę – opiekunów, dzieci, a nawet inne zwierzęta domowe – nawet koty, co w przypadku psów myśliwskich nie jest codziennością. Wobec dzieci są bardzo łagodne i opiekuńcze, ale z uwagi na ich dużą siłę należy zachować czujność podczas kontaktów. Podczas wychowywania szczeniąt bloodhoundów przede wszystkim warto zwrócić uwagę na staranną socjalizację i zaznajomienie z różnymi możliwymi bodźcami, ponieważ bloodhoundy nie należą do przesadnie odważnych ras, a strach może prowadzić do zachowań agresywnych. Zamiłowanie bloodhounda do tropienia warto wykorzystać podczas wspólnych zabaw – maty węchowe oraz wszelkie zabawki wymagające użycia nosa są wprost stworzone dla tej rasy Rasa Bloodhound – zdrowie, potrzeby, pielęgnacja Psy tej rasy mają predyspozycje do skrętu żołądka – dlatego codzienną dawkę jedzenia powinny otrzymywać w 2-3 mniejszych porcjach. Z uwagi na budowę uszu – zdarzają się ich zapalenia, dlatego należy je regularnie czyścić i wietrzyć. Częste jest także zapalenie spojówek. Rzadziej zdarzają się przypadki chorób skóry (np. nużycy) oraz dysplazja stawów biodrowych. Sierść bloodhounda jest bardzo łatwa w pielęgnacji – wystarczy ją raz na jakiś czas przeczesać. Szczenięta tej rasy bardzo szybko rosną, dlatego konieczna jest wysokiej jakości karma bytowa umożliwiająca zdrowy i harmonijny rozwój. Dorosłe psy należy także zdrowo odżywiać, małymi porcjami. Pies Bloodhound – szczeniaki, cena Cena bloodhounda w Polsce wynosi średnio 4000 zł i jest zależna od hodowli i potencjału szczenięcia. Ważne jest, aby wybierać psy tylko ze sprawdzonych i zarejestrowanych hodowli. Podczas wyboru warto widzieć, że obecnie preferuje się psy o budowie umożliwiającej im swobodny, nieskrępowany ruch, a cechami niepożądanymi są zbyt obwisła skóra, zbyt obwisłe powieki oraz przekroczenie wagi i wzrostu opisanej we wzorcu. Bloodhound – ciekawostki Pies tej rasy był pierwowzorem do disneyowskich produkcji – zarówno Goofy (przyjaciel Myszki Miki), jaki i Pluto były Bloodhoundami. Bloodhound jest przodkiem polskich ras gończych: ogara polskiego i gończego polskiego. Natalia Bąk

Gończy polski, Pies Pawłusiewicza, Polish hunting dogWiecznie aktywny i bardzo mądry pies, dzięki któremu myśliwi działają efektywniej. Właśnie poprzez umiejętności łowieckie gończy polski został zaklasyfikowany jako odrębna rasa i to dosyć młoda, bo zarejestrowana zaledwie kilka lat temu. Klasyfikacja FCIGrupa 6: psy gończe i rasy pokrewneSekcja średnie psy gończePodlega próbom pracyNazwyGończy polski ma kilka innych nazw: Ogar Pawłusiewicza, Pies Pawłusiewicza, Polish Hunting Dog, Polish Scenthound, Polnischer rasyPolowania wraz z psami gończymi były opisywane już w XIII-wiecznej literaturze polskiej. Nasz kraj zawsze porastały liczne, gęste lasy bogate w grubą zwierzynę, dlatego wyostrzony psi zmysł węchu okazywał się nieocenioną XIV-wiecznych kronikach opisano, że ta forma rozrywki cieszyła się wielką popularnością wśród polskiej szlachty, natomiast wiek XVII przyniósł ze sobą kilka zmian w tej kwestii, bowiem w owym czasie wykorzystywano dwa rodzaje polskich psów gończych. Ich szczegółowe opisy znaleźć można w XIX-wiecznej literaturze myśliwskiej, a bardzo dokładną charakterystykę ogara polskiego autorstwa Ignacego Bogatyńskiego w czasopiśmie „Nauka Łowiectwa” uważa się za pierwszy wzorzec rozróżniono wtedy polskiego posokowca o większej masie i lżejszego polskiego ogara. Po I wojnie światowej polski ogar nadal był wykorzystywany do polowań, głównie w Polsce wschodniej (góry i trudne tereny). Na Podkarpaciu słynny polski kynolog – Józef Pawłusiewicz polował razem z polskimi psami gończymi, przyczyniając się znacząco do rozwoju rasy, stworzył bowiem pierwszy jej wzorzec, a dzięki jego zaangażowaniu psy te zarejestrowano w Polskim Towarzystwie Kynologicznym – W 1983 roku obserwowali rosnącą popularność polskiego gończego ze względu na wiele cech niezbędnych podczas „gończy polski” nadano im już oficjalnie, a rasa jest 5. polską rasą zakwalifikowaną do ma szlachetną linię, jest bardzo proporcjonalna, pysk ścięty ukośnie, wargi mięsiste, wiszące. Nos w kolorze czarnym, a nozdrza rozszerzone, zęby są mocne, równe, białe o nożycowym zgryzie. Oczy średniej wielkości, ulokowane skośnie, tęczówka w barwach ciemnego brązu, powieki nieobwisłe. Uszy duże, wiszące, w kształcie trójkąta, nisko osadzone, przylegają do policzków, zaokrąglone na dole, dobrze umięśniona, o szerokich lędźwiach i głębokiej klatce piersiowej, ogon sięga stawu skokowego, nie jest zbyt gruby, ani zbyt cienki, gęsto pokryty sierścią. Kiedy pies jest zrelaksowany – wisi i jest lekko wygięty, pies aktywny unosi ogon powyżej grzbietu. Kończyny proste, łapy owalne, o wypukłych palcach i ciemnych pazurach. Sierść na ciele twarda, przylegająca i sztywna o gęstym podszerstku, który zimą staje się bardziej obfity. Na uszach i głowie rosną krótkie, jedwabiście lśniące włosy. Umaszczenie czarne z czerwono-brązowym podpalaniem lub czekoladowe z rudym podpalaniem, rzadko zdarzają się osobniki rude z jasnymi akcentami. Elementy brązowe występują nad oczami, na pysku, podgardlu, piersi, wewnątrz i z tyłu ud, przy odbycie i na ogonie. Czasem widoczne są białe plamki na palach i piersi, które u psów wystawowych stanowią polski to pies o zrównoważonym i delikatnym usposobieniu, jednak jego odwaga może wprawiać w zdumienie. Wyróżnia się wysoką inteligencją, dzięki czemu łatwo go wychowywać i szkolić. Nie powinien przejawiać agresji, ale pozostaje nieufny wobec obcych. Cechy psa myśliwskiego są wręcz wypisane na jego harmonijnym psem bardzo energicznym i zwinnym, ale mimo to rozsądnym, ponadto, wytrzymałym. Okazuje się wspaniałym stróżem, ale niezbyt hałaśliwym. Uwielbia wszelkiego rodzaju aktywność, zwłaszcza długie wędrówki z rodziną. Z innymi zwierzętami żyje w zgodzie i świetnie odnajduje się zarówno w dużym domu na przedmieściach czy wsi, jak również w jest natomiast, aby miał miejsce do wybiegania się, jako pies myśliwski nie może żyć bez odpowiedniej ku temu przestrzeni. Przejawia wierność w stosunku do rodziny, jest oddanym, wylewnym przyjacielem, ale tylko wobec osób bliskich – w kontakcie z obcym zachowuje dystans. Ponieważ we krwi ma niezależność, od szczeniaka powinien być konsekwentnie wychowywany i uświadamiany, że nie jest przewodnikiem „stada”, czyli z innymi psami oraz ludźmi, niekonsekwentnie wychowywany, pozbawiony ruchu i zajęć może wykazywać agresję, dlatego istotnym elementem socjalizacji jest przyzwyczajanie go do innych istot poza właścicielem. Jako pies myśliwski, angażowany jest do polowań na zwierzynę grubą (dziki) oraz drobną (lisy, zające), głównie na południu Polski. Dobrze sprawdza się jako stróż, posokowiec (pies myśliwski o wyczulonym na zapach krwi zmyśle węchu, tropiący ranną zwierzynę) i dane i wymiaryGończy polskiWysokość w kłębie:psy: 55 – 59 cmsuki: 50 – 55 cmMasa: 22 – 26 kgDługość życia: 12 – 15 latGończy polski – ciekawostkiMimo dosyć długiej historii, FCI zarejestrowało rasę dopiero w 2006 palce (tzw. wilcze pazury/dewclaws) z reguły usuwa się u szczeniąt tej polski, jako jedna z nielicznych ras, nie przejawia skłonności do występowania chorób domoweRasy psówAkitaAmstafBeagleBernardynBerneński pies pasterskiBorder collieBuldog angielskiBuldog king charles spanielChow chowCocker spaniel angielskiCyjonDobermanDog niemieckiDogue de BordeauxGolden retrieverGrzywacz chińskiHusky syberyjskiKomondorLabradorLeonbergerLikaonMastif angielskiMastif neapolitańskiMastif tybetańskiMopsNowofundlandOwczarek belgijskiOwczarek kaukaskiOwczarek niemieckiOwczarek podhalańskiOwczarek staroangielski, bobtailOwczarek dingoPies faraonaPsowatePudel dużyRottweilerSeter irlandzkiSznaucer miniaturowySznaucer olbrzymWest Highland White TerrierWilczarz irlandzkiWilkYorkshire Terrier